Gisteren waren we op weg naar Rome om een speciaal soort fiets te testen (ElliptiGo).
Ongeveer halverwege knapte een van de twee voorbanden. Een kabaal van jewelste … maar gelukkig bleef de auto helemaal stabiel en was er verder geen schade. Helaas heeft de nieuwe Toyota geen reserveband … dus daar stonden we op de vluchtstrook. De sleepwagen kwam heel snel en reed ons naar de eerste afrit, naar een plek die we op internet hadden gevonden, waar ze ook banden verwisselen. Ze waren op zaterdag open. We hadden dus enorm geluk.
De man van de sleepwagen had de grootste lol ons daar af te zetten, maar wij wisten van niets. We hadden gebeld om zeker te weten dat ze open zouden zijn en dat waren ze en onze maat band hadden ze ook in huis, zo zeiden ze. We dachten binnen een half uurtje maximaal weer verder te kunnen rijden.
Dat bleek wat optimistisch.
We kwamen in een grote chaos terecht. Een garage waar niets was geordend, overal lag wel wat. Allerlei mensen liepen verward of boos rond en weer anderen hingen verveeld tegen een muur dit hele schouwspel te observeren, wachtend op hun gerepareerde auto.
Na een tijdje raakten we aan de praat met een ander stel (die rustig de boel observeerden). Die waren er al sinds de dag ervoor. Zo ook een jongen uit Kosovo (die ook zeer nonchalant overal waar actie was kwam kijken en in stilte alles observeerde). Hij werkte in Duitsland maar had jaren in Italie gewoond. Na een tijdje kwam er een jonge familie bij die ook van de autobaan waren gesleept met een drastisch kapotte motor (zo was hen verteld).
Wij hadden alleen een nieuwe band nodig, maar zijn er bijna 4 uur geweest. Omringd door oude troep (hijskranen, auto’s waar waarschijnlijk nooit iemand levend uit is gekomen, een vrachtwagen helemaal aan flarden pal voor de ingang, sleepwagens met kapotte auto’s er nog op, motoren zonder de auto, auto’s zonder portieren of stoelen, allerhande onderdelen verspreid waar je maar keek, gereedschap overal en nergens). In dit geheel werkten twee monteurs, totaal zwart van de vuile motorolie, die de klanten geheel negeerden en op hun allergrootste gemak probeerden auto’s weer aan de praat te krijgen. Niet altijd met even groot succes, bleek al gauw toen een klant boos terugkwam dat zijn auto niet boven de 100 km/uur ging .
Het was een bizar schouwspel, waar we, toen we eenmaal weer op weg waren na, hartelijk om hebben gelachen. Mensen zijn echt bijzonder als je ze in zo’n situatie bij elkaar zet. De mensen met pech kunnen niet anders dan geduld hebben, ze kunnen nergens heen en hebben geen enkele keus. De baas van de garage was volgens mij een beetje een sadist die veel plezier beleefde aan de tijdelijke macht die hij had over zijn klanten.
Klantenbinding is in deze garage niet van belang en dat kon je goed merken ook.
W in Italie 